Gewoon op de galerij, dus dicht bij je eigen voordeur gebeuren soms dingen waar bij je op het moment dat het plaats vind het liefst onder het beton van de galerij zou willen kruipen.
Het ging n.l. zo. Naast ons woont een leuk en aardig echtpaar en zij waren 3 weken geleden 50 jaar getrouwd. Eerst gevierd met kinderen en kleinkinderen en daarna een gezellige avond voor de buurtjes. Aangezien het hele huis vol met bloemen stond hebben we afgesproken dat onze bloemen pas gegeven zouden worden als zij 50 jaar en 3 weken getrouwd zouden zijn.
Van hun kinderen kregen zij een reis naar Indonesië aangeboden waar zij dolgelukkig mee waren, al 2 keer was er door onvoorziene omstandigheden niets van gekomen. Maarrrrrr 3 maal is scheepsrecht nietwaar ?
Hij wilde na zoveel jaar, Indonesië weer eens terug zien en zij zou dan eindelijk haar geboorteplaats Ceribon weer terug zien. Gezien de leeftijd was dit misschien wel de laatste mogelijkheid, hetgeen wij allen dus beaamden en er aan toevoegden “pak je kans als het nog kan”. Koffers werden gepakt, er werd gevraagd wat mogen we voor jullie meebrengen? Nu die keus was snel gemaakt in mijn tropentijd gebruikte ik altijd “lida buajang” dat is een shampoo die gewoon uit planten wordt geperst en mijn vrouw wilde graag wat batikstof. Dus iedereen blij.
Afgelopen vrijdag waren zij 50 jaar en 3 weken getrouwd dus stond ik zoals afgesproken met een mooi bouquet bloemen voor de deur.
De buurman opende de deur en ik zei ;”gefeliciteerd 50 jaar en 3 weken” en gaf hem de bloemen. Daar bleef hij heel verdrietig mee staan en hij vroeg me om binnen te komen. Hij had slecht nieuws, ’s nachts had zij een bloeding gekregen en waren ’s morgens naar de dokter gegaan die hen onmiddellijk doorstuurde naar de gynaecoloog . Na het onderzoek werd hen gewoon even verteld dat zij kanker had en dat de afspraak voor de 1e bestraling in de Daniel den Hoed al was geregeld.
Vakantie moest maar geannuleerd worden. Daar sta je dan met een bos feestelijke bloemen in je handen en een gevoel of de grond onder je voeten weg valt.
Toch hebben we even fijn zitten praten en dat zal best nog wel meer voorkomen. Zij hebben gelukkig heel lieve kinderen en schoonkinderen, daar zal het niet aan liggen. Maar zij moet de strijd toch alléén voeren, man en kinderen kunnen naast je staan, maar het is en blijft haar strijd.
Lieve Els ik hoop zo voor je dat je het gaat redden,alle kracht en sterkte toegewenst die je de komende tijd zo hard nodig zal hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten