Helaas de tijd dat vele kalkoenen al of niet met lood het loodje leggen, want het is kerstmis.
Met kerstmis eet je kalkoen, is vanuit Bush country overgewaaid.
Vroeger at men in Nederland een doodgewone Vlaamse reus, maar de tijden zijn veranderd.
Je bent als kalkoen in deze tijd van het jaar gewoon aangeschoten wild.
Vraag je me nu wat is nu lekker aan kalkoen, ik weet het niet, droog wit vlees. Zonder kraak of smaak, ja met een behoorlijke dosis kruiden is er nog wat van te maken, maar het resultaat is ver beneden de door u betaalde prijs.
Nee dan is er in good old England een kalkoen die het beter heeft getroffen.
In een kalkoenen farm vlogen de kalkoenen als warme broodjes over de toonbank, voor zover warme broodjes kunnen vliegen, mensen konden hun eigen turkey uitzoeken en de winkelier maakte korte metten met het beest,en dat mee maken vergalt je de lust om te gaan eten.
In ieder geval tussen al die kalkoenen liep één kalkoen die door zijn lotgenoten gedurende hun korte levensduur minachtend werd bekeken, ten eerste liep hij mank, daarbij was hij ook nog eens lelijk, miste de staartveren en als klap op de vuurpijl veel te mager, dus was hij de laagste in de rangorde
Toen bijna alle kalkoenen verkocht waren kwam een Engels echtpaar die ook op jacht waren naar iets voor de Kerstdis bij de bewuste farm en zagen onze lelijke staart en vetloze, mank lopende kalkoen rond scharrelen.
Na enig overleg besloten zij om "ugly Wilbur" te kopen, waarop de verkoper zei; waarom neemt u niet een wat dikkere?
Waarop de man antwoordde;”Wij hebben besloten om hem niet te braden maar we geven hem een fijn leven, hij mag tot aan zijn dood bij ons blijven,”
"Ugly Wilbur" strompelt inmiddels onbewust van wat had kunnen gebeuren heel tevreden bij dit echtpaar rond.
Is dit nu geen mooi Kerstverhaal? Het is nog waar gebeurd ook.
Link naar het ARTIKEL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten