E-mail

Het wonder van de moderne tijd.

Ik moet iets bekennen. Toen ik nog een klein jongetje was van een jaar of zeven,acht ging er tijdens het spelen in huis wel eens iets kapot.
Bijvoorbeeld een mooie vaas van Oma, of een kopje, een ruitje in de voordeur welke uit kwaadheid in een opwelling kapot getrapt.
Weet mij zelfs een cactus te herinneren, zo’n hele lange van een meter of zo die door onhandigheid omstootte en vervolgens doormidden brak.
Heel voorzichtig de bovenste helft weer op de onderste helft gezet, en hoopte, tegen beter weten in dat hij vanzelf weer aan zou groeien.
Helaas, een cactus schijnt daar heel anders over te denken dus de bovenste helft schrompelde na een paar dagen langzaam ineen en al spoedig ontdekte mijn moeder dat de cactus onherstelbaar was beschadigd.
Wie heeft dat gedaan? En nu komt mijn bekentenis, gewoon liegen het niet te weten.
Haalde mijn schouders op, deed dat wel vaker. De vaas, het kopje.
Als er iets kapot was gegaan durfde ik dat niet te zeggen.
Niet dat mijn ouders mij sloegen of zo. Wat dat betreft een prima jeugd gehad, maar was toch bang voor een uitbrander.
In feite bang voor een emotionele uitbarsting, of hij nou klein of groot zou zijn, wilde er niet mee geconfronteerd worden. Een boze of verdrietige of teleurgestelde pappa of mamma was het ergste wat mij zou kunnen overkomen.
Misschien een te gevoelig kind, of gewoon een schijtertje? Het zal het laatste wel geweest zijn.
Hoe dan ook. Ik loog om een eerste confrontatie uit de weg te gaan.
De primaire emotie van mijn ouders niet aan durvend. Echter in de kern best een braaf manneke ontstonden na enkele uren enorme problemen met het geweten en dus moest er vroeg of laat toch bekend worden wie de boosdoener was.
Nog steeds bang voor de confrontatie,een zeer creatieve oplossing bedenkend
schreef ik een briefje en dat briefje bij mijn ouders in bed gelegd.
Als ze ’s avonds naar bed gingen, en de schuldige natuurlijk al lang zoet lag te slapen trof mijn vader op zijn kussen een briefje aan met de woorden: ‘ik heb het wel gedaan pappa’.
Op deze manier werd ik nooit geconfronteerd met de eerste emotie, want mijn ouders zouden mij daarvoor niet uit de slaap halen en na een nachtje slapen waren de scherpe kantjes van boosheid er meestal wel af. Nu vraagt u zich misschien af wat dit verhaal met email te maken heeft. Dat zal ik uitleggen.
Inmiddels ben ik oud geworden en weet dat het voor mensen belangrijk is dat zij hun emoties kunnen uiten.
Dat menselijk contact voor een deel een rationeel gebeuren is, maar voor een nog groter deel een emotionele aangelegenheid.
Mensen hebben behoefte aan emotioneel contact. Zij willen emoties zien en emoties uiten.
Hoe emotioneler een bepaalde kwestie is, hoe belangrijker is het directe contact met elkaar. Je wilt een ander kunnen zien, horen, misschien zelfs voelen of ruiken.
"Zou u uw relatie verbreken door middel van een E-mailtje?"
Lieve echtgenoot. Wij hebben jaren lang lief en leed gedeeld, maar heb de laatste tijd het idee dat ik op je uitgekeken ben en bovendien bekennen moet dat ik een ander heb. Maandag 12 februari om 14.30 uur heb ik een afspraak gemaakt om samen met de advocaat de echtscheidingspapieren in orde te maken.
Beetje vreemd nietwaar? Maar het gebeurt wel.

Maar in de werksituatie doen we het ook.
Beste Piet, jouw voorstel om in maart op vakantie te gaan is door het bestuur afgewezen, gaarne een nieuw voorstel in juni.

Beste mensen, Jan is deze week niet op de redactie. Hij heeft nl even geen zin. Verder is het verzoek om extra ondersteuning door een uitzendkracht afgewezen. Bovendien verlenen wij voorlopig geen medewerking meer aan zijn activiteiten!

Beste Chantal, graag ontvang ik vanmiddag voor 14.00 uur de spullen die je mij twee maanden geleden al hebt beloofd.

Jessica, jouw tijdelijke arbeidscontract zal helaas niet worden verlengd.!

Allemaal praktijkvoorbeelden van e-mailtjes van conflictvermijdende, angstige mensen in diverse situaties.
Mensen die zulke e-mailtjes sturen zijn bang voor emoties of conflicten en ze zorgen er voor dat de verhoudingen en de sfeer op het werk of gezin zich zo ontwikkelen als de bovenste helft van die bewuste cactus uit mijn jeugd.
Wees eerlijk, zeg tegen elkaar wat je te zeggen hebt!
Kruip niet weg voor de emotie door een E-mail te gebruiken.