Stil zat hij op het bankje langs de waterkant, zijn handen ineengestrengeld, het water kabbelde langzaam voorbij.
Zo ook zijn gedachten, hoeveel zouden hier voor hem gezeten hebben, een lach gleed over zijn gezicht want het water kabbelde al eeuwen op dezelfde manier langs hetzelfde plekje.
Alle mensen voor hem lieten hier, net als hij, hun gedachten de vrije loop.
Zouden er vergelijkingen te trekken zijn tussen al die levens? Hij betwijfelde het, tussen twee vingers draaide hij een krul in zijn grijze snor. Terug kijkend kwam hij tot de conclusie dat het leven hem meer downs als ups had gebracht. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen, misschien was ik te opvliegend of te fel, net hoe je het noemen wilt, kan me toch niet herinneren iemand met opzet pijn te hebben gedaan.
Dat zullen zij die hier voor mij zaten ook wel gedacht hebben, waarom zou het leven feitelijk een feest moeten zijn.
Het leven dat aan hem voorbij trok was nu niet bepaald één groot feest geweest, als de ene brand geblust was ontstond de volgende weer en waren al die brandjes nu echt mijn schuld?
Heb ik het goed gedaan of waar heb ik het fout gedaan? Hij zuchtte diep terwijl een reiger hem verwijtend aan keek omdat er niets te pakken viel. Ja de reiger had liever een visser op dat plekje, kon hij tenminste nog eens makkelijk een visje verschalken.
Zelf was hij ook een makkelijke prooi geweest, te veel maakten misbruik van zijn gave om geen “nee” te kunnen zeggen, zich te druk makend om onrechtvaardigheden anderen aangedaan.
Ach, rijk zou ik er toch niet van geworden zijn en in m’n laatste jas zitten geen zakken.
Het werd killer, hij rilde en besloot om weer eens verder te gaan en kwam opstaand tot de conclusie dat door de diepte punten in zijn leven de hoogte punten alles goed maakten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten