Hond.

Mozart werd je naam, gekozen door je bazin. Wat waren wij blij toen jij op 24 april 2002 bij ons kwam. Vooral omdat wij pas afscheid moesten nemen van onze allerliefste Tinka. Het was zo stil in huis zonder haar dat wij besloten om snel weer een hond te nemen, aangezien je nieuwe baas helemaal zoek was van Jack Russels viel de keus op jou. Als een baby ingepakt in een handdoek ging je met ons mee naar huis, een aandoenlijk handjevol hond.
Na 2 dagen hadden wij echter moeten weten wat voor hond we in huis kregen, zo klein en dan al grommen en bijten naar de bazin.
Uiterst dominant mannetje werd je, die voor niets en niemand opzij ging. Na 4 maanden bleek dat je niet alleen dominant maar ook ziekelijk was, altijd pijn in je maagje, altijd aan de diarree , zo erg dat er op het laatst alleen maar bloed te zien was. Altijd spugen, ook al met bloed. Talloze onderzoeken, de meest dure medicijnen, kortom alleen van jou dokters en medicijnkosten hadden we vorstelijk op vakantie kunnen gaan. Toch hadden wij dat graag voor je over. Dat je me wel eens beet als je medicijnen in moest nemen nam ik voor lief. Maar de laatste tijd lieve Mozart wordt het te gek, zonder enige aanleiding val je me aan, in mijn armen, m’n buik, m’n handen. Overal zijn de plekken van jou bijtwonden te zien. Veel mensen zeggen, “laat die hond toch afmaken”, maar als je een moeilijk kind hebt laat je het toch ook niet afmaken? Wat moet ik met jou, kleine dominante Jack Russell? Slaan wil ik je niet, dat is geen oplossing. Praten heeft geen zin, want soms ben je gewoon menselijk, mensen luisteren tegenwoordig toch ook niet meer?
Mijn enige oplossing voor jou is, ik ga je meer en meer negeren, je komt niet meer bij me op schoot voor het raam waar je zo graag zit, maar dan toch ook weer zonder enige aanleiding een knauw geeft. Je komt hier ook niet meer op de bank omdat je me aanvalt als ik naast je kom zitten.
Jammer klein hondje je hebt zo’n goed leven maar verpest het voor jezelf.