Nostalgie

Heeft u dat ook?
Opa is in geen tijden in de buurt van zijn jeugd en jonge jaren geweest. Afgelopen week tijdens een busrit van de ene wijk naar de andere passeerde ik oude bekende plekken uit vroeger jaren, wat heet, van sommige is het al meer als een halve eeuw geleden.
“t Hoft", door Vlaardingers uitgesproken als “toft”. Een prachtig park waar we als kind heerlijk konden ravotten, waar je met je eerste verkering stiekem op een stil plekje stond te zoenen. Waar je met je verkering ook andere dingen uitprobeerde. Later, ouder maar niet wijzer ging je naar “toft” met je eigen kind en vrouw om te wandelen, te spelen en te genieten van het park. Weer wat later was het niet aan te bevelen om je vrouw en kind alléén naar dat park te laten gaan, het was nl ons “toft”niet meer het was eigendom geworden van een groep medeburgers die er van uitgaan dat elke Nederlandse vrouw behoefte had aan een buitenlandse penis. Jammer, sinds die tijd is het “toft”nooit meer geworden wat het was in vroeger jaren.


De Hoogstraat passerend de straat die zo passend was voor oud Vlaardingen, want laten we eerlijk zijn een plaatsje als Vlaardingen krijgt nooit een Kalverstraat om maar een zijstraat te noemen. In ieder geval een aantal kortzichtige stedenbouwkundigen hebben zich in de loop der jaren zo heerlijk uitgeleefd in deze eens zo nostalgische straat dat er een ratjetoe van gevels is ontstaan die de passant onmiddellijk oprispingen bezorgt. Bovendien viert leegstand hoogtij.
Waar is de tijd gebleven dat de Hoogstraat een gezellige winkelstraat was zonder goedkoop uitgevoerde bling bling gevels van zaken die zich in deze plaats toch niet konden en kunnen handhaven. De oude Hema, (voor ons was het toen een nieuwe Hema) met zijn gezellige restaurant waar het goed toeven was en waar je bekenden tegenkwam, helaas moest als eerste het restaurant gesloten worden omdat ,ja ja, zie boven. Lang leve de Multi Culti maatschappij. Of mag ik dit niet schrijven van mevrouw Vogeldinges en meneer Balkenellende.


Het enige wat onveranderd is en blijft, de toren van de grote kerk op de Markt. Groot, stoer en vertrouwd beeld uit mijn jeugdjaren. Hij wekte mij met zijn sonore stem, als het tijd was om op te staan, hij gaf me het gevoel veilig thuis te zijn als ik na een lange reis te hebben gemaakt vanuit mijn kamerraam het donkere silhouet zag. Die zelfde toren die in mijn slaapkamer glimlachend toekeek hoe wij de liefde bedreven, hoe wij veranderden van speelse pubers in volwassen mensen. (nu ja, volwassen)
In ieder geval moet opa eens meer terug gaan naar de plek waar zoveel herinneringen liggen, toch wel leuk om alles weer eens opnieuw te beleven.