Lieve Corrie
Wat moest ik zeggen?
Wat kon ik doen?
Een arm om je schouder,een zoen?
Het leek allemaal zinloos
zo triviaal.
Hoe kon ik troosten,
wat kon ik geven,
het leek allemaal zo banaal.
De pijn, het verdriet,de onmacht,
niet weg te nemen,
te laten verdwijnen, als een droom
in een onrustige nacht.
Was het maar zo simpel
mocht dat maar zo zijn,
Maar ’t was mij niet gegeven
Het enige wat ik je kon bieden is
dat plekje in mijn hart.We zijn hier gekomen om afscheid te nemen van Corry Kastelein geboren de Wit.
In de jaren na de oorlog toen armoe nog troef was werd Corrie als nakomertje geboren.
Geen dure wieg maar een zelf getimmerd ledikantje, dat maakte niet uit.
Dat het ledikantje in de 8e Nieuwlandsteeg stond maakte ook niet uit.
Corrie groeide op als een heerlijke vrolijke meid, zorgeloos, ondeugend, eigen willetje, maar altijd het zonnetje in huis.
In die tijd waren moeders met pantoffels nog heel gewoon en ik kan u verzekeren dat Corrie menigmaal met die pantoffel kennis heeft gemaakt.
Het was ook de tijd dat peutertjes nog in de teil gingen, zo ook Corrie, de teil stond lekker ouderwets vlak naast de tafel waarop ome Jan de groene haring had neergezet en zij zag kans zittend in de teil de haringen van tafel te pikken.
Dit jaar zal de haring niet meer zo lekker zijn als voorheen.
Als grote broer was ik haar voorbeeld, maar was ik wel het goede voorbeeld?
Misschien heeft ze wel door mij gedacht dat het leven één groot feest moest zijn.
Zoals wij allen weten is het leven niet altijd een feest, zo verging het ook mijn kleine grote zus.
Tegenslagen zijn haar niet bespaard gebleven, teveel zelfs, maar ook vreugde is haar deel geweest.
Leo,Coryna en Iris waren de hoofdpijlers in haar leven, die ondanks alle pijn en angst haar de vechtlust gaf om door te gaan.
Het verlies van haar grote liefde Leo Kastelein heeft zij nooit goed kunnen verwerken en ruim 2 jaar geleden deed het verlies van Rinus haar beseffen hoe eindig wij allen zijn.
Het volkstuintje waar zij zo blij mee waren heeft nooit die vreugde en vrede gebracht waarop zij gehoopt hadden.
Onlangs zei ze nog, “ik sta daar maar met m’n kont omhoog voor anderhalve dag mooi weer”
Nee, gebrek aan kernachtige opmerkingen heeft zij nooit gehad.
Toen ook nog eens de kanker terugkeerde wist zij dat zij een onmogelijke strijd moest aangaan.
In eerste instantie met een positieve instelling en met een enorm doorzettingsvermogen.
Zij moest blijven leven voor Coryna en Iris!
Maar ook zij wist dat dit gevecht niet te winnen viel.
Voor velen is zij misschien de laatste tijd kort aangebonden geweest en zag zij liever niemand als iemand, ik verzeker u dat zij dit niet heeft gedaan om mensen af te stoten.
Nee, Corrie was klaar met deze wereld, nog even hinkte zij op 2 gedachten “leven of dood” maar toen zij eenmaal ging zeggen dat het zo fijn zou zijn om naar Leo en haar moeder te gaan, hadden wij moeten beseffen dat het tijd was om haar los te laten. Dat heeft zij dus zelf de laatste maanden gedaan, haar wereldje bewust kleiner gemaakt.
Het bespaarde haar en uiteraard ook ons het laatste afscheid.
Iedereen weet hoe zwaar het valt om afscheid ,voor altijd, te moeten nemen en op die manier heeft zij het voor haar zelf en voor velen onder ons makkelijker gemaakt.
Lieve Zus, je hebt geen kalme reis gehad maar we hopen wel op een behouden aankomst.
Je blijft in mijn gedachten en in mijn hart als,“mijn kleine grote zus.”
Rust in vrede.
